Deze week wil ik het hebben over een van de grootste verrassingen van het anime-seizoen van de lente van 2008 -- een kleine show die zou kunnen, getiteld Itazura en Kiss (ook bekend als ondeugende kus). Gebaseerd op een 23-delige shojo-manga met dezelfde naam uit het begin van de jaren 90, hebben de makers van de anime prachtig werk verricht door een zeer invloedrijk shojo-werk (dat bijna twee decennia geleden begon) te updaten tot het jaar 2008. ze hebben ook niet alleen de invloed van Itazura na kiss op het hedendaagse shojo-veld onthuld, maar ook de manieren waarop het originele verhaal vaak het cliché ondermijntisHet heeft sinds het begin van de jaren 90 geïnspireerd op shojo-manga.
Vanuit mijn perspectief zijn er twee werken uit de jaren negentig die - ten goede en ten kwade - de hedendaagse romantiek-shojo hebben beïnvloed. Bijna elke shojo-manga die ik vandaag lees, bevat wat we nu beschouwen als 'clichetische' elementen die in beide kunnen worden gevonden Jongens over bloemen (1992) of Itazura en Kiss (1990). Vandaag ga ik me focussen op Itazura en Kiss omdat mensen die vandaag naar de anime kijken misschien niet helemaal begrijpen in welke mate het eigenlijk veel shojo-tropes heeft gecreëerd waar we over kreunen en zeuren. Met andere woorden, wanneer? Kus deed het in de jaren 90, het was eigenlijk een beetje nieuw. Belangrijk is echter Kus deed ook veel ongewone dingen die niet zijn opgepikt door de meeste shojo-manga-artiesten, wat betekent dat het zelfs in 2008 nog steeds vreemd innovatief blijft. Opgemerkt moet worden dat de manga onvoltooid blijft vanwege de plotselinge dood van de mangaka, dus de animators werken ook om haar originele verhaal af te sluiten met de zegen van haar familie.
De basisplot: ditzy, maar erg lieve Kotoko probeert te bekennen aan de intellectuele superster van haar school, Naoki Irie, na drie jaar van hem van veraf te hebben gehouden (dat zijn ze natuurlijk op de foto hierboven). Irie neemt niet eens de moeite om haar brief aan te nemen, aangezien hij niet van 'domme meisjes' houdt. Grote schok: Irie doet eigenlijk niets of niemand. Meer dan een koude vis, hij is eigenlijk een robot. Geschokt en diepbedroefd door zijn kilheid besluit Kotoko hem te vergeten... totdat door een van die belachelijke shojo-toevalligheden Kotoko's huis instort door een aardbeving en zij en haar vader bij haar vaders oude vrienden intrekken... de Iries! (hier raken we de cliché-centrale stat, als we er nog niet zijn). Door zo dicht bij haar middelbare schoolidool te wonen, kan Kotoko hem niet opgeven... en aangezien Irie niet zo'n sadist is als hij lijkt, betekent dit dat hij niet het type is om haar gewoon te martelen omdat ze een dom, dom meisje is met 'gevoelens' en zo. Hij is meer het type dat haar volledig negeert, wat niet zo'n gemakkelijke taak is als hij had verwacht....
Ik lees geen Amerikaanse romans, dus ik weet niet zeker of ze meestal gaan over het 'hervormen' van de man... Het zal worden gevuld met een kus gaat niet zozeer om het hervormen van Naoki, maar om hem te leren mens te zijn door contact met het onverwachte, ook bekend als Kotoko (mannen of jongens die leren 'mens' te worden lijkt een veel voorkomend thema te zijn in romantiek-shojo voor zover Ik kan zeggen). I denk Jongens over bloemen lijkt erg op elkaar, want de heldin daar vecht tegen de rijke snob-klootzakheld, die ook minder sadist blijkt te zijn dan hij lijkt en gewoon wat serieuze lessen in menselijkheid nodig heeft.
Dit is waarom ik denk dat Kiss met een aantal shojo-clichés speelt -- terwijl de manga / anime begint met hun laatste jaar van de middelbare school, volgt het verhaal hen eigenlijk door de universiteit heen... en ver daarbuiten. En zonder al te spoiler-ific te zijn (maar waarschijnlijk niet in staat om het te helpen), eindigt het verhaal niet met 'gelukkig ooit', d.w.z. huwelijk. Het verkent de middenweg tussen ons nog lang en gelukkig-na-shojo-moment (dwz meisje krijgt eindelijk een man) en wat er in de wereld eigenlijk gebeurt na ... een dynamiek die in shojo bijna de 'nieuwe grens' lijkt voor zover wat mij betreft. Serieus, het huwelijk is niet het antwoord op al onze romantische problemen?! Hoe ongebruikelijk! (Ja, dat is zwaar sarcasme daar, mensen, als je het niet begreep).
De anime zelf is behoorlijk levendig, grappig en vaak charmant zonder overdreven lief te zijn. Kotoko is zeker geen feministisch rolmodel (zoals je Makino zou kunnen lezen van) Jongens over bloemen als zijnde), maar ze is een van die natuurkrachten die je soms in shojo-manga tegenkomt die het verhaal echt de moeite waard maken. Irie begint boven zulke kleine, menselijke emoties, maar het is verrassend grappig om te zien hoe Kotoko onbewust zijn leven 'vernietigt', zoals vrouwen geneigd zijn te *snerken*. In tegenstelling tot de manga, die veel te lang is , Kus brengt heel mooi aspecten van de originele verhaallijn samen en beweegt het verhaal in een steviger, maar interessanter tempo, zonder dat er veel verloren gaat in de vertaling.
Ik zal echter erkennen dat er een belangrijk aspect van karakterisering is dat niet echt in de anime wordt behandeld en dat is het feit dat Irie uiteindelijk besluit Kotoko af te wijzen, niet omdat hij een hekel aan haar heeft, maar omdat hij niet wil vallen in de valkuil om alleen maar een leven te leiden dat zijn familie voor hem heeft uitgestippeld (zijn vader wil dat hij het familiebedrijf overneemt, zijn moeder wil dat hij met Kotoko trouwt). Met andere woorden, Irie omarmt één aspect van de mensheid dat essentieel is voor echt geluk en dat is ons vermogen om voor onszelf te kiezen wat we van het leven willen. Dit deel van Irie's karakterisering maakt zijn uiteindelijke beslissing om van Kotoko te houden veel belangrijker, aangezien hij haar als zijn partner kiest vanwege echte genegenheid, niet omdat zij de 'gemakkelijke' weg is om te nemen.
Ondanks het beknopte karakter van de anime, blijft het een boeiend verhaal en een onconventioneel romantisch verhaal. Ik moedig fans van shojo-manga en / of anime aan om de serie te bekijken, aangezien het seizoen nu in Japan afloopt. Hoewel ik betwijfel of de show ooit een licentie voor de VS zal krijgen (de manga is nu gewoon te oud en de anime is waarschijnlijk sterk afhankelijk van mensen die weten wat de aantrekkingskracht van het originele materiaal is), kan ik zeggen dat als een Amerikaans bedrijf ooit zou besluiten om de show erop te nemen zou een charmante en broodnodige aanvulling zijn op onze huidige deprimerend uniforme shojo-catalogus.
