Elke generatie heeft zijn hoogte- en dieptepunten, en de jaren '90 waren daarop geen uitzondering. Je had de opkomst van anime in het Westen, het begin van grunge-muziek, de Super Nintendo en de PS1 om er maar een paar te noemen.
Maar soms lopen de zaken op rolletjes. Soms gaan dingen die eenvoudig en goed bedoeld zijn naar links en worden ronduit vreemd. Dat is waar Pepsiman binnenkomt.
voodoo donuts bier
PepsiCo Japan creëerde Pepsiman als een officiële mascotte voor het merk. Hij verscheen in ongeveer 12 advertenties en zelfs in zijn eigen game op de PlayStation. Hij is blijkbaar ontstaan toen de wetenschapper en Pepsi-medewerker Shujinko Satoru de kracht van de 'Heilige Pepsi' in zijn hart accepteerde. Op dat moment veranderde zijn lichaam om te lijken op een Pepsi can morph-suit en Shunjinko werd Pepsiman. Hij heeft geen gezicht en mogelijk geen eigen wil, alleen de beukende drang om Pepsi naar degenen te brengen die het dringend nodig hebben. En met een zwaai van zijn hand en een verontrustend gat in zijn gezicht, levert Pepsiman altijd. Behalve als hij dat niet doet, want hij is het eigenlijk niet. De gele bivakmuts dragende Lemon Pepsiman en Pepsiwoman worden vaak aangezien voor Pepsiman.
Pepsiman is vreemd. Hij is gezichtsloos en grotendeels uitdrukkingsloos, afgezien van de gapende muil die opengaat wanneer hij Pepsi aflevert. Hij is verontrustend glanzend, gespierd en bijna helemaal stil. En als dat je niet raakt, zal het zeker wel lukken om een twee meter lange Pepsiman op volle snelheid door je straat te zien sprinten. En als dat niet snap je, dan wetende dat er mogelijk een Pepsiman is voor elke smaak van Pepsi.
Simpel gezegd, Pepsiman komt in elke zin van het woord uit een andere tijd. Bedrijven in de jaren '90 leken wanhopig om de aandacht van kinderen te trekken op welke manier dan ook. In een ideale wereld zou dat betekenen dat we hoogwaardige, opwindende producten tegen redelijke prijzen uitbrengen. Maar in de jaren '90 betekende dit om de een of andere wilde reden een totale mascotteoorlog. Van videogames tot tv-diners tot ontbijtgranen, het leek alsof elk merk zijn concurrenten probeerde te overtreffen met steeds onaangename mascottes. Jonge, beïnvloedbare kinderen met gemakkelijk littekens moesten onder meer Honeycomb Cereal's Crazy Cravings, Eggo Waffles' Eggomen, Accolade's Bubsy the Cat en Pepsiman doorstaan.
VERWANT: Lonely Ronald: Waarom McDonald's met zijn (griezelige) clownmascotte stopte?
door dolle bier
Merken zijn sindsdien gekalmeerd met hun mascottes. Bubsy is een grap, Crazy Cravings is verdwenen en Eggo heeft nu het geheel van Vreemde dingen als reclamespot. Raar en gek verkoopt gewoon niet meer. Kinderen zijn tegenwoordig te slim, gesmeed in de vuren van YouTube-commentaarsecties en onzekerheid over het milieu. Dat, of het is moeilijker voor merken om ze te bereiken zonder kabel-tv. Hoe dan ook, in deze tijd is het opbouwen van een relatie met consumptie-gelukkige kinderen een meer haalbare manier om het geld van hun ouders te verdienen dan een mascotte.
De legende van Pepsiman gaat echter verder. De frisdrankwreker vond onlangs nieuw leven online via advertentiecompilatievideo's en komische recensies van zijn in Japan exclusieve game, evenals zijn verschijning in de Sega Saturn-klassieker, Vipers bestrijden. Pepsiman is nu 'vervloekte inhoud', iets dat zo zenuwslopend is dat je er ondanks je beter oordeel naar kunt kijken. Sommigen zouden zeggen dat borderline memedom geen manier is om terug naar relevantie te schieten. En dat kan waar zijn. Maar denk hier eens over na: Pepsiman was altijd een meme, en de enige manier om iets te waarderen dat schaamteloos jaren 90 is, is door erom te lachen.
