Eerder deze zomer, Het Beloofde Nooitgedachtland kwam een einde na vier jaar serialisatie. De serie deed zoveel dingen goed met zijn eerste boog en wist met succes een publiek vast te houden met zijn intelligente verhalen, complexe personages en onverwachte wendingen. Het einde voelde echter gehaast vanwege inconsistenties en gebrek aan uitleg.
Hierdoor waren veel fans ontevreden en vroegen ze zich af wanneer zo'n fenomenale serie bergafwaarts begon te gaan. Zelfs het genre schakelde over van horror-thriller naar actie-avontuur. Ongetwijfeld hadden de meeste problemen met het einde kunnen worden opgelost als de manga nog een paar delen was doorgegaan.
deschutes spiegelvijver
Bijpersonages
Hoewel Emma, Ray en Norman de hoofdpersonen zijn, hebben ze gedurende het hele verhaal ongelooflijke hulp en steun gekregen van vele zijpersonages. Don en Gilda waren cruciaal bij het trainen van de andere kinderen om te ontsnappen aan Grace Field toen Emma en Ray dat niet konden. De Goldy Pond-kinderen hebben jarenlange ervaring met het vluchten voor demonen en hebben uitzonderlijke bijdragen geleverd sinds ze zich bij de Grace Field-ontsnappingen voegden.
Deze personages verdwenen echter allemaal naar de achtergrond en hadden geen directe invloed op het verhaal. Zelfs Ray, een van de drie hoofdrolspelers, belandt na een tijdje op de achterbank. Het is triest om te zien dat zoveel personages hun potentieel niet waarmaken, terwijl ze het drama en de inzet gemakkelijk hadden kunnen vergroten. Hoewel ze nog steeds in het verhaal waren als achtergrondpersonages, konden lezers ze nog steeds missen.
Tijd slaat over
Er zijn twee belangrijke tijdsprongen in de serie die beide veel te snel verlopen. De eerste is wanneer Emma, Ray, Don, Gilda, Violet en Zack vertrekken op zoek naar The Seven Walls. In hoofdstuk 102 vertrekken ze voor zeven maanden en keren slechts een paar pagina's later terug in hetzelfde hoofdstuk. De tijd wordt binnen een paar panelen overgeslagen terwijl de personages plotseling terugkeren met alle benodigde antwoorden, waardoor de spanning effectief wordt weggenomen. Zeven maanden is een lange tijd en het is gemakkelijk om je af te vragen wat er toen gebeurde. De groep wordt kort vermomd getoond in een demonendorp, maar hoe verliepen hun avonturen? Met wat voor soort ontberingen hebben ze te maken gehad tijdens hun zoektocht? Zonder context voelt het handig en lui aan.
De tweede keer dat overslaan plaatsvindt in Hoofdstuk #181 . Lezers zijn vertelde die twee jaar zijn verstreken op zoek naar Emma terwijl de kinderen kennis maken met hun nieuwe leven in de mensenwereld, maar ze komen er nooit zien het. Vanuit het perspectief van de lezer vinden de kinderen Emma binnen één hoofdstuk, waardoor ze veel van de impact van haar opoffering wegneemt en wat het betekent om vooruit te gaan, terwijl ze de serie ook beëindigen met veel onbeantwoorde vragen.
De demonen
In de eerste paar bogen is het duidelijk dat alle demonen vijanden zijn. Naarmate het verhaal vordert, wordt het echter duidelijk dat dingen niet zo zwart-wit zijn. Niet alle demonen zijn slecht; sommigen eten alleen mensen als middel om te overleven. Dit feit wordt de belangrijkste reden waarom Emma zich verzet tegen Norman wanneer ze elkaar weer ontmoeten en is haar drijvende kracht om een compromis te vinden dat zowel mensen als demonen helpt. Als voorbeelden gebruikt ze Mujika en Sonju, de twee demonen die de Grace Field-kinderen kort na hun ontsnapping leerden overleven. Het was de bedoeling dat lezers zich verscheurd zouden voelen tussen de botsende idealen van Emma en Norman, maar naast Mujika en Sonju put Emma niet uit haar ervaringen met het bezoeken van demonendorpen om haar punten te onderbouwen.
rode haas spf 50/50
Het enige wat de lezer te zien krijgt van de demonendorpen zijn korte glimpen. Ze krijgen nooit te zien hoe de personages met elkaar omgaan of door deze dorpen navigeren terwijl ze vermomd zijn. Het enige wat ze hoeven te doen zijn Emma's beweringen, in plaats van de mensachtige kenmerken in deze demonen zelf te zien. Door dit te laten zien, zou het gemakkelijker zijn geweest om de kanten van zowel Emma als Norman in gelijke mate te begrijpen.
Normandisch
Van alle kinderen in Grace Field House is Norman de intelligentste en speelde hij dus een cruciale rol in de Escape-boog. Hij werd echter gescheiden van zijn familie en loste zijn eigen worstelingen op voordat hij zich twee jaar later met hen herenigde. Hij werd heel anders dan Emma en Ray hem herinnerden. Hij bereikte veel in zijn eentje, maar ontwikkelde een godencomplex met een verwrongen moraal, en ging zelfs zo ver dat hij zijn voormalige bondgenoten Emma en Ray misleidde.
Deze verhaallijn was een geweldige manier om een hoofdpersoon met tegengestelde idealen opnieuw te introduceren, maar er werd niet veel mee gedaan. Dit conflict werd te snel opgelost. Norman ging vrijwel onmiddellijk door met zijn genocideplan en het enige dat nodig was, was een hoofdstuk praten van Emma om hem alles te laten opgeven zonder gevolgen voor zijn acties. Zijn godencomplex verdorde net zo snel, waardoor de opbouw en oplopende spanning als tijdverspilling aanvoelde. Normans herintroductie in de manga was gehaast, waardoor de intensiteit van de inzet wegnam terwijl het de meest climax van de manga had moeten zijn, zelfs voordat de groep tegenover Peter Ratri stond. De terugkeer van de trio-dynamiek die de eerste act zo meeslepend maakte, had een hoogtepunt van de manga moeten zijn, maar het viel grotendeels uit elkaar door het verkeerd hanteren van Normans boog.
Tijd was de vijand
Ondanks een geweldige start, Het beloofde Neverland grootste vijand werd uiteindelijk tijd. Er was simpelweg te weinig tijd om zo'n ingewikkeld verhaal met nog ingewikkeldere personages goed uit te werken, waardoor helaas een paar verhaallijnen plat vielen en veel personages naar de achtergrond verdwenen. Hoewel de serie 20 delen besloeg en de auteur niet verder wilde gaan, hadden het steeds ingewikkelder wordende verhaal en de complexiteit van de karakterbogen waarschijnlijk meerdere delen nodig om zowel de vertelkwaliteit te verbeteren als de losse eindjes volledig aan elkaar te knopen. In plaats daarvan werd een meer dan levensgroot verhaal in beperkte volumes gepropt, wat voor veel inconsistenties en een teleurstellende conclusie zorgde.
