Smile Pretty Cure! is een goed voorbeeld van het plezier dat je kunt hebben als de personages niet gedwongen worden te veranderen. Veel shows krijgen tegenwoordig veel hype door de status-quo, dramatische karakterontwikkelingen en onthullingen op te schudden - dus waarom zou een show kiezen voor statische karakters? Door de status quo te handhaven, Glimlach stelt de kijker in staat om elk personage te leren kennen zoals ze zijn en de personages om daadwerkelijk genieten het avontuur van de week, terwijl je tegelijkertijd enkele van de moeilijkste sucker-punches in de mooie remedie franchisenemer.
Glimlach was gericht op een jongere demografie, ontworpen om episodische, op zichzelf staande verhalen te hosten. Door de status-quo te behouden, hoeven de personages alleen maar geïntroduceerd te worden een keer; de show hoeft geen tijd te verspillen om de kijker op de hoogte te houden van hoe het gaat, maar kan in plaats daarvan direct in de actie springen. Hoewel er duidelijke uitzonderingen zijn, zoals halverwege het seizoen en seriefinales, zal een toevallige kijker meestal geen idee hebben dat ze een aflevering hebben gemist.
Omdat er geen karakterintroducties nodig zijn, konden de schrijvers van Glimlach om wild te gaan met episodische plots, wat zorgt voor enkele van de meest memorabele afleveringen die de franchise ooit heeft gezien. Van Miyuki en mascotte Candy body-swapping tot Akane en Miyuki die onzichtbaar worden voor alle meisjes die kleiner worden tot de grootte van een kwart of verouderen terug in kinderen, Glimlach bracht leuke en fantasierijke episodische plots uit waar een meer boog-zware show nooit de tijd zou hebben om in te proppen. Dit is niet eens vermeld dat Miyuki een keer in een mecha werd veranderd - en de andere meisjes moesten proberen erachter te komen hoe haar te besturen!
leef vrij of sterf ipa
Zelfs de meer slice-of-life-afleveringen profiteren van het ontbreken van personagebogen, waardoor we meer tijd hebben om met de personages door te brengen, hun persoonlijkheid en eigenaardigheden te leren kennen, van Akane's liefde voor gorilla's tot de reden waarom Miyuki lacht. In de meeste shows zou de focus tussen personages moeten worden verdeeld, omdat er meerdere bogen tegelijkertijd plaatsvinden, maar in Glimlach , wanneer een meisje de focus van de aflevering is, is het gewoon haar tijd om te schitteren.
hoe hebben ze meneer ed aan het praten gekregen?
Vanwege de magische meisjesattributen van de show, komt dit type aflevering meestal ook overeen met een power-up voor het meisje in kwestie. Ironisch genoeg zijn dit ook de afleveringen die hun karakter kunnen laten zien groei -- hoewel de status-quo niet verandert tussen afleveringen, maken de meisjes vaak mini-bogen door in specifieke afleveringen, zoals aflevering 36, 'Hot-blooded!? Akane's eerste liefdesleven!!' waar Akane haar liefde voor Osaka en de Japanse cultuur laat zien aan een Britse uitwisselingsstudent, en in de loop van de aflevering langzaam voor hem valt. Hoewel dergelijke gebeurtenissen een aantal blijvende effecten hebben, zijn hun ontwikkelingen meestal volledig opgenomen in de aflevering, waardoor de status-quo ongewijzigd blijft voor het volgende avontuur.
Een ander sterk punt van het hebben van statische kant karakters is dat het de hoofdpersonen een kans geeft om te schitteren. Hoewel dit duidelijk niet iets is Glimlach waar ze zich vooral zorgen over moeten maken, ze hebben een aantal opmerkelijke zijpersonages die de verhalen van de meisjes versterken. Elk van de meisjes heeft een familie van een soort die tijdens de show wordt getoond, en vaak zijn deze familieleden gescheiden van de gebeurtenissen in de afleveringen, waardoor ze onpartijdige bronnen van advies en troost kunnen zijn te midden van alle bovengenoemde mini-bogen.
breng me foto's van spiderman meme
Maar alleen omdat de personages statisch zijn, wil nog niet zeggen dat je je volledig kunt ontspannen. Glimlach is tenslotte nog steeds een magische meisjeskrijger-anime. De schurken snakken naar een manier om onze heldinnen neer te halen, en soms... slagen. Gezien het lichte karakter van de show, wanneer de slechteriken lijken te doen permanent schade, het geeft de kijker nogal een schok. Bijvoorbeeld, Aflevering 42, 'Bescherm het! Nao's kostbare band met familie!!' laat Nao haar geheime identiteit als Cure March onthullen aan haar broers en zussen om hen te beschermen nadat ze zijn gevangengenomen door de heks Majorina. Hoewel het een relatief standaardaflevering lijkt te zijn, verandert dat allemaal in een oogwenk - waarbij de broers en zussen frontaal worden geraakt door een volledig geladen aanval - of dat is tenminste wat Nao en de kijkers denken. Natuurlijk namen de andere Cures dit moment om op te duiken en Nao's broers en zussen te redden, maar niet voordat de show de sukkel had geleverd die ze wilden.
Dat wil niet zeggen dat er ook geen legitieme tranen mogen worden vergoten -- Candy die aan het einde van de serie vertrekt, stuurt alle zes hoofdpersonages in een huilende hoop als ze afscheid nemen van hun vriend. Dingen kunnen somber worden als de meisjes verliezen, afleveringen maken waarin ze letterlijk vechten tegen duistere versies van zichzelf of vechten om te ontsnappen uit een wereld waar alles perfect lijkt, moeilijk te doorstaan. Door gebruik te maken van de nevenschikking tussen de leuke afleveringen en deze meer wanhopige afleveringen, is de show meer dan in staat om kijkers te overrompelen en de wekelijkse aflevering te transformeren in een epische strijd op leven of dood.
Over het algemeen hebben zowel karakterbogen als statische karakters hun plaats in fictie. Geen van beide is echt beter dan de ander, hoewel ze heel verschillende toepassingen hebben. Glimlach maakt optimaal gebruik van zijn kleurgecodeerde cast en de status-quo om leuke fantasierijke verhalen, oprechte karaktermomenten en veel gelach te leveren.
