Er hing een vreemde energie in de lucht van het Paramount Theatre toen SXSW zich voorbereidde om de nieuwste samenwerking van James Franco en Seth Rogen, 'The Disaster Artist', te onthullen. Omdat het een wereldpremière was, was er de standaard bedwelmende anticipatie, maar het geroezemoes over het feest was dat niet alleen Franco en Rogen in het huis zouden zijn (een feit bevestigd door gereserveerde stoelen met hun naam erop), maar ook het onderwerp van deze docu -komedie, Tommy Wiseau. Dit voegde een vleugje scherp onbehagen toe, want hij is de schrijver/regisseur achter 'The Room', een cultsensatie die wedijvert met Ed Wood's 'Plan 9 From Outer Space' voor de dubieuze titel van Best Worst Movie Ever Made. En verdomd, Wiseau stond voor een zware nacht die ik niemand zou toewensen.
anker stoom bier ratebeer
Sinds 'The Room's debuut in een eenzaam theater in Los Angeles in 2003, is de film een voorwerp van spot en obsessie geworden voor een groep fans die graag naar de bioscoop gaan om hem te zien, lepels gooiend en hem met vrolijke minachting behandelen. Wiseau zelf is een onderhoudend raadsel geworden voor cinefielen. Ondanks dat hij beweert uit New Orleans te komen, is zijn accent vaag Oost-Europees. Hoewel hij lang volhield dat hij begin twintig was, leek hij dichter bij 40 of 50. En dan is er zijn enorme 'bodemloze put'-fortuin, waarvan de bron onbekend is. Deze curiositeiten zijn allemaal terugkerende clou's in 'The Disaster Artist', die elk - samen met elke regel die Franco in Wiseau's eigenaardige patroon afleverde - werd beantwoord met duizelingwekkend gelach van een rauw publiek. Maar ik bleef maar denken aan het feit dat de man om wie werd uitgelachen slechts een paar meter verwijderd was.
Als je 'The Room' nog nooit hebt gezien, hoef je alleen maar te weten dat Wiseau het samen met zijn beste vriend en co-ster Greg Sestero heeft gemaakt. De wilde Wiseau stortte zijn eigen geld in, en zijn gedrag op de set was kwistig en vaak beledigend. De resulterende film werd in eigen beheer gedistribueerd, en het onverklaarbare script, de verwarrende plot en de campy uitvoeringen leverden het de ironische bewondering op van een uitgestrekte fandom. Sestero schreef later een boek over zijn ervaring met de film, 'The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made'. Onder de fans van de film en dit boek was James Franco, die ervan droomde te regisseren en de hoofdrol te spelen als de beruchte Wiseau.
Het veelgeprezen scenarioschrijversteam van Scott Neustadter en Michael H. Weber ('(500) Days of Summer,' 'The Spectacular Now') werd ingehuurd om Sestero's boek om te vormen tot een komedie die niet alleen het gekke verhaal achter het maken van deze beruchte film, maar ook de vurige vriendschap van auteur en onderwerp. Vervolgens deden producenten Franco en Rogen een beroep op een hele reeks van hun beroemde vrienden (Kristen Bell, Josh Hutcherson, Judd Apatow, Zac Efron en nog veel meer) om de cast en cameo's in te vullen. Dave Franco werd gekozen om tegenover zijn broer te schitteren in de rol van de openhartige aspirant-acteur Greg, en terwijl de twee Franco's een betoverende chemie op het scherm delen, betekent de keuze om Greg de hoofdrolspeler te maken boven Tommy, dat Wiseau wordt behandeld als een magische gek voor het grootste deel van de film.
Denk even aan 'Ed Wood'. In die komedie / biopic speelde Johnny Depp de travestie-outcast-regisseur, die Tim Burton behendig omlijstte als raar maar geweldig. Zijn films werden bespot, maar Wood was ongetwijfeld de held van dit verhaal door de verdienste van het maken zijn films zijn manier. Het is de bedoeling dat we ons verhouden tot zijn passie en met de pijn om ons een buitenbeentje te voelen.
In 'The Disaster Artist' probeert de laatste act een soortgelijke conclusie te trekken, waarbij Tommy wordt gevierd voor het maken van een film die een grote impact had, ook al was het niet de film die hij bedoelde. Dat hij de mysteries van zijn afkomst, leeftijd en rijkdom heeft behouden, wordt behandeld als overwinningen naast het uiteindelijk behaalde financiële succes 'The Room'. Maar na meer dan een uur waarin we ons openlijk hebben laten lachen om Tommy in zijn onhandigheid, uiterlijk, onwetendheid, narcisme en zelfs naaktheid, voelt deze wending oneerlijk en onverdiend aan. Franco wil zijn taart hebben en hem ook opeten, terwijl hij Wiseau openlijk bespot vanwege zijn gekheid (van lachwekkende voetbalvaardigheden tot 'vampier'-achtige looks en gebroken Engels), en hem vervolgens aankondigt vanwege zijn doorzettingsvermogen en het vermogen om de reputatie van 'The Room' te omarmen . Het feit dat deze karakterwisseling in een kwestie van seconden plaatsvindt, waarbij Tommy van verslagen bij de première van de film-in-een-film overgaat naar jubelend bij het gordijn, is schokkend en ongemanierd. Het staat Tommy niet toe om zo complex of empathisch te zijn als wel cartoonesk en absurd. En terwijl Franco Wiseau snel prees in de Q&A na de vertoning, klonk zijn waardering hol toen hij de gekenmerkte filmmaker op het podium uitnodigde, maar Wiseau geen moment de microfoon gunde om voor zichzelf te spreken.
boulevard zesde glas
Ik heb dagenlang over deze film nagedacht en ik ben nog steeds in conflict.
Er is hier een oprechtheid en hart waardoor ik denk dat Franco echt bedoeld was om Wiseau te vieren. Je zult veel horen over de ongelooflijke indruk die Franco van Wiseau maakte, een punt dat werd onderstreept tijdens de aftiteling, waar scènes uit 'The Room' en zijn 'Disaster Artist'-re-enactments naast elkaar rollen, bijna synchroon. Met behulp van protheses duikt Franco wel degelijk in deze verwarrende figuur van cultfilm. Maar hij is zo verstrikt in het raken van de excentriciteiten van dit personage, dat hij zijn Tommy niet van een ziel kan doordringen. Dat komt door het optreden van Dave Franco, terwijl Greg een romance, een grote kans en zijn eigen geluk opoffert voor Tommy's visie. Tommy wordt overgelaten om te worden gezien als de schurk waarvan hij vreest dat de wereld hem ziet als, en uiteindelijk de grap van degenen die het uiterlijk, de toegang, de roem hebben waar hij naar hunkert.
Er is een fascinerend verhaal over creatieve overtuiging, passie en de chaos van het filmmaken te vinden in 'The Disaster Artist'. Als het pure fictie was, zou je er schuldvrij van kunnen genieten als een belachelijke maar lenige satire. Maar wetende dat dit echte mensen zijn, nog in leven, wiens werk en dromen openlijk worden ontleed en bespot door knappe, rijke en machtige filmsterren, is het moeilijk om de Wiseau in de kamer te vergeten en te genieten van deze botte en snijdende komedie.
geest in de schelp kijkvolgorde
'The Disaster Artist' beleefde zijn wereldpremière op SXSW. Het heeft momenteel geen releasedatum.
