Final Fantasy was ooit de grootste naam in Japanse role-playing games en creëerde een aantal van de meest memorabele werelden van de industrie. In de afgelopen twintig jaar fluctueerde de waargenomen kwaliteit echter als gevolg van verdeeldheid zaaiende gevolgen en twijfelachtige zakelijke praktijken. Als zodanig missen de moderne titels de popculturele alomtegenwoordigheid van eerdere games.
Tijdens deze kortstondige val uit de gratie, waren andere franchises in staat om te floreren en grotere plakjes te snijden de JRPG-markt voor zichzelf. Met Final Fantasy die de afgelopen jaren een koerscorrectie heeft ondergaan, is het tijd om te kijken naar wat zijn concurrenten hebben bereikt en hoe Square Enix van hen zou kunnen leren om de dominantie over het genre te herstellen.
een van de moderne Final Fantasy 's grootste probleem is een gebrek aan consistentie. Square Enix vindt de franchise opnieuw uit bij elke genummerde aflevering, wat betekent dat het publiek nooit zeker weet wat ze van elk spel kunnen verwachten. Dit is niet per se een slechte zaak, aangezien alle merken moeten innoveren om relevant te blijven, maar sommige fans vinden dat het bedrijf te ver gaat.
Elke nieuwe Final Fantasy spel zo enorm anders is, betekent dat de ontwikkelaars hun ideeën nooit kunnen verfijnen, waardoor er potentieel overblijft uitstekende concepten in het stof . Final Fantasy X had een heerlijk tactisch vechtsysteem waar de hoofdserie nooit naar terugkeerde, en de komende Final Fantasy XVI lijkt te duren meer aanwijzingen van Devil May Cry dan alle eerdere serie-items. Vergelijk deze constante heruitvinding met de meer geleidelijke groei in Atlus's Persoon serie.
Persoon 3 heeft de franchise geüpdatet terwijl hij trouw bleef aan zijn stedelijke fantasiewortels, waardoor de gameplay werd vereenvoudigd in plaats van ze volledig te herzien. Elke opeenvolgende titel bouwde vervolgens voort op de prestaties van de vorige, waardoor de gameplay werd verbeterd terwijl deze herkenbaar bleef. Hetzelfde kan niet gezegd worden van Final Fantasy , die constant lijkt weg te gaan van zijn JRPG-roots. Het blijft veelzeggend dat Square Enix geschokt was door Dappere standaard 's succes, ondanks dat het precies het soort JRPG in klassieke stijl was dat ze in de eerste plaats populair maakte. Atlus geniet ondertussen nog steeds van het genre.
Gevechten alleen maken echter geen JRPG. Het verkennen van gewaagde nieuwe fantasiewerelden is ook een sleutelfactor. Helaas is het gevoel voor avontuur van Square Enix de laatste jaren wankel. Final Fantasy X werd goed ontvangen ondanks het meer lineaire ontwerp, maar Final Fantasy XII en Final Fantasy XIII waren controversieel omdat ze respectievelijk te ruim en te restrictief waren. XV 's open wereld poging werd met gemengde reacties ontvangen, en de recente Final Fantasy VII Remake kreeg ook kritiek vanwege zijn verhalende opvulling.
Daarentegen, Xenoblade Chronicles is zeer succesvol geweest in het vinden van een balans tussen lineaire verhalen en uitgestrekte omgevingen. De spellen geven spelers duidelijke doelen, maar laten het in hun handen komen om van A naar B te komen. Dit betekent dat elke speler zelf het terrein van een niveau moet uitstippelen en zijn eigen koers moet uitstippelen door pakjes monsters en gevaren voor de omgeving.
Zich verplaatsen in een Xenoblade game voelt altijd als een mini-avontuur, dankzij de unieke landschappen en fantastische wezens. Deze werelden zijn technisch misschien niet zo open als Final Fantasy XV 's, maar hun steeds vreemder wordende biomen maken ze interessanter om te verkennen dan alleen maar een ander groen veld, en houden spelers enthousiast voor wat er om de hoek ligt.
Wat betreft verhalen vertellen, Final Fantasy is legendarisch. De personages zijn echter meer omstreden. De cast van games zoals of Final Fantasy VI en KOM JE zijn niet voor niets iconisch, maar XII werd gehekeld voor een irrelevante hoofdpersoon en XV 's helden waren zo onderontwikkeld dat DLC-uitbreidingen nodig waren. Een dergelijke focus op verhaal over karakterontwikkeling is gebruikelijk in fantasie, maar het is niet universeel, zoals blijkt uit de zo'n serie .
Terwijl Final Fantasy is gericht op het vertellen van operaverhalen, zo'n houdt zich meer bezig met karakterdrama. De helden worstelen met maatschappelijke kwalen, zoals armoede en racisme, wat resulteert in meer persoonlijke verhalen. Dit betekent ook dat de games verrassend ruig kunnen zijn ondanks een kleurrijke esthetiek, waarbij ideeën zoals burgerwachtenmoord en politieke revolutie worden besproken.
Evenals helden met meer ethiek, zo'n heeft vaak meer complexe schurken dan Final Fantasy . In tegenstelling tot de nihilistische planet-busters van Square Enix, zijn deze antagonisten meestal gewoon gebrekkige mensen die proberen de wereld te veranderen volgens hun eigen overtuigingen. Een dergelijke morele grijsheid past misschien niet perfect bij de over het algemeen heroïsche toon van Square Enix, maar meer personages met dezelfde nuance zouden de verhalen interessanter kunnen maken.
Het is moeilijk te voorspellen hoe een serie zal evolueren, en degenen die content zijn met de huidige staat van Square Enix kunnen beweren dat Final Fantasy hoeft niet. Toch is verandering altijd onvermijdelijk, maar dat is niet erg. Mythen en legendes werden eeuwenlang herschreven en geherinterpreteerd in het licht van andere verhalen, dus er is niets mis mee dat hun digitale opvolgers hetzelfde doen. De dagen van deze fantasie zijn verre van definitief, dus er is genoeg tijd om van een ander verhaal te leren.
