Hoewel de stripindustrie geen onbekende is in het begrip ideeën 'lenen' van concurrerende bedrijven , een buitengewoon verbijsterend geval komt van de poging van DC Comics om de populairste superheld van Marvel Comics te repliceren, Spider Man . Wat meer verbijsterend is, is dat dit vier keer is geprobeerd, waarbij twee van deze copycats eigenlijk zijn geschreven als superschurken in plaats van helden.
In eerste instantie zouden deze 'copycats' kunnen worden gezien als humoristische ironische parodie's van DC als grapje op hun concurrentie. De latere exemplaren van DC Comics van Spider-Man leken echter oprechte pogingen te zijn om het succes van de Webbed Warrior te repliceren. Maar ongeacht de intentie moeten fans zich afvragen of een van deze personages enige waarde heeft dan simpelweg Spider-Man-klonen te zijn.
Black-Spider was een serieus personage dat in een parodie veranderde
De eerste en meest voor de hand liggende van deze DC Spider-Man-iteraties kwam in de vorm van de dodelijke huurmoordenaar Black-Spider. Tijdens de eerste optredens van Black-Spider als onderdeel van Gerry Conway's Detective-strips run, was zijn connectie met Spider-Man een stuk minder duidelijk, afgezien van een spinachtig thema. Black-Spider was oorspronkelijk een huurmoordenaar die zich op drugsdealers in Gotham City richtte en hen vermoordde. Dit trok de aandacht van zowel Batman als talloze machtige drugsbaronnen, terwijl Batman genadig was in zijn kruistocht tegen Black-Spider, waren de drugsbaronnen minder geneigd om aardig te spelen. Dus binnen Batman: Schaduw van de vleermuis # 5 (door Alan Grant, Norm Breyfogle en Adrienne Roy) het drugskartel verrijkte de vrouw en zoon van Black-Spider met ongelooflijk krachtige drugs, waarbij ze beiden werden gedood als wraak op de Spider.
Ondanks de ongelooflijk duistere introductie besloot DC Comics later om de scheve verbinding tussen de gewelddadige burgerwacht en Spider-Man te omarmen, waardoor Black-Spider komischer en luchtiger werd. Dit begon met een veel meer op Spider-Man geïnspireerd kostuum voor Batman #518 (door Doug Moench, Kelley Jones, John Beatty en Adrienne Roy). Maar het concept werd in 2011 volledig gerealiseerd door de Black-Spider Jonge Justitie stripreeks geschreven door Gray Weisman en Kevin Hopps. Deze versie was uitgerust met echte web-slingers en honderden grappen en grappen die hij vertelde ten koste van de tienersuperhelden tegen wie hij in de strip vocht. Deze satirische kijk op het eens zo serieuze personage werd grotendeels de standaard voor de huurmoordenaar, en milds zullen variëren als deze komische versie het waard was om zijn oorspronkelijk donkerdere persoonlijkheid op te offeren.
De Bugg is een vergeten Spider-Man-kopie
De Bugg was een minder bekende poging om Spider-Man te repliceren door op te treden als een duistere 'wat als?' versie voor de Web Slinger, die laat zien hoe het leven van de Marvel-superheld zou zijn geweest als hij zijn intellect voor snode doeleinden had gebruikt. De Bugg was een inlichtingenagent voor een organisatie die bekend staat als het 'Netwerk', die gespecialiseerd is in sabotage en bedrijfsspionage. De Bugg gebruikte zijn vermogen om zich aan muren te hechten en onzichtbaar te worden om mensen te bespioneren en bewakingscamera's voor het netwerk op te zetten. De obsessie van de Bugg op het gebied van toezicht maakte van hem een soort voyeur, die constant de privacy van mensen ontweek om naar hun leven te kijken alsof het een film was. Er werd onthuld dat de spion met insectenthema zich tot zijn misdaadleven wendde omdat hij werd geadopteerd door het netwerk nadat hij getuige was geweest van de dood van zijn ouders, op dezelfde manier als hoe Spider-Man's oom Ben stierf, wat het belang van rolmodellen aantoont.
Echter, na zijn verschijning in de acht-issue Batman: Familie miniserie (door John Francis Moore, Rick Hoberg en Stefano Guadiano), werd de Bugg volledig ongebruikt gelaten door DC Comics en dus vergeten door fans. Dit was grotendeels te wijten aan het feit dat de Bugg een nogal one-note antagonist was die alleen interessant was als lid van het netwerk. Zonder zijn team om hem aan te vullen, had de Bugg weinig tot geen toekomst als Batman-rouge, vooral toen de Caped Crusader al een Spider-Man-ripoff had om te vechten.
Sideways was een poging om de roem van Spider-Man te coöpteren
DC-strips' Het nieuwe heldentijdperk tijdperk vertoonde die van het stripbedrijf probeert de formule van Marvel Comics te kopiëren en gebruik het om de verkoop te stimuleren na een periode van ontgoocheling onder DC-fans. De meest flagrante replica van DC was Sideways, die pochte met een bijna identiek kostuum en persoonlijkheid als Spider-Man. Net als zijn Marvel-tegenhanger, was Sideways een normale - zo niet slappe - middelbare scholier die per ongeluk enorme macht kreeg en het belang van verantwoordelijkheid moest leren nadat hij een naaste ouderfiguur had verloren.
Toegegeven, ondanks sterk vergelijkbare karaktereigenschappen, had Sideways een opmerkelijk andere reeks krachten. In plaats van zich aan muren te hechten of webben te schieten, had deze blauw-witte held het vermogen om dimensionale poorten te openen en de zwaartekracht te manipuleren. Dankzij deze krachten kon de tienerheld interdimensionale avonturen beleven binnen zijn eigen soloserie van dertien nummers, terwijl hij onderweg samenwerkte met onder meer Superman en Zatanna. De unieke krachten van Sideways hadden het potentieel om het personage op zichzelf te laten staan met verschillende unieke karaktereigenschappen of eigenaardigheden die hij uit zijn bizarre avonturen had opgepikt. Maar in tegenstelling tot personages als The Bugg en van de jonge justitie Black-Spider, Sideways was noch een satirische parodie, noch een verkenning ervan een boosaardig archetype van Spider-Man , hij was gewoon gewoon Spider-Man met verschillende krachten.
Blue Beetle werd meer dan alleen een Spider-Man Copycat
Na de eerste Blauwe Kever , ook bekend als Dan Garrett, kon geen publiek voor Charlton Comics , Spider-Man mede-maker Steve Ditko werd ingehuurd door het stripboekbedrijf om Blue Beetle om te vormen tot een personage dat meer doet denken aan zijn populaire spinachtige held. Dus, de tweede Blauwe Kever , ook bekend als Ted Kord, is gemaakt. Ted vertoonde veel losse gelijkenissen met de meer bekende creatie van Steve Ditko, met vergelijkbare atletiek en een passief geïnspireerd kostuum. Ted werd zelfs door zijn oom gemotiveerd om een held te worden, maar op een heel andere manier dan Spider-Man. Ted's oom Jarvis was de CEO van een enorm technologiebedrijf en de superschurk die verantwoordelijk was voor de moord op de originele Blue Beetle. Dit motiveerde zijn opvolger om een andere verantwoordelijkheid te ontwikkelen en ervoor te zorgen dat zijn familie nooit meer verantwoordelijk is voor dergelijk kwaad.
In zijn strijd om ervoor te zorgen dat het fortuin van de Kord-familie geen kwaad doet, ontwikkelde Ted een drastisch andere persoonlijkheid dan zijn spinachtige inspiratie. Hij was zeer kritisch over anderen en zelfs egocentrisch in zijn doelen. Maar hij had nog steeds een groot plichtsbesef en niet boven het hebben van plezier met collega-superheld Booster Gold. Ted onderscheidde zich echt als zijn eigen soort held tijdens Aftellen naar oneindige crisis s (door Geoff Johns, Greg Rucka, Judd Winck, Ed Benes, Phil Jemenez, Rags Morales, Ivan Reis en Jesús Saíz). In de special van 2006 ontdekte Blue Beetle dat het Kord-fortuin werd overgeheveld door een anti-metamenselijke organisatie geleid door Maxwell Lord; de voormalige Justice League International-manager. Nadat hij Maxwell had opgespoord, kreeg Ted de kans om zich bij hem aan te sluiten of de dood onder ogen te zien. Blue Beetle weigerde resoluut en saboteerde de operaties van Maxwell, zodat Batman kon ontdekken wat de slechterik van plan was, hoewel Ted Kord daarbij zou sterven.
DC Comics-herhaling van het repliceren van Marvel's Spider-Man is zeker een vreemd fenomeen, en hoewel er zeker gemengde resultaten zijn, zijn er als resultaat enkele spectaculaire personages ontstaan. Dit zou gewoon kunnen laten zien hoe geweldig een held Spider-Man is om de sjabloon te zijn voor sommige van deze personages. Of misschien moet de eer worden gegeven aan de getalenteerde DC-schrijvers die erin slaagden goede karakters te maken waar anderen faalden.
