Tijdens de 7e generatie consoles kreeg Capcom te maken met een identiteitscrisis. Nu de verkoop van Japanse games terugliep, gaven ze hun vlaggenschipfranchises door aan westerse ontwikkelaars om te profiteren van de steeds groter wordende westerse videogamemarkt. De meeste van deze experimenten waren een ramp. Terwijl Dead Rising 2 was een groot succes, titels als Bionische Commando , Verloren Planeet 2 , en Donkere leegte flopte kritisch en commercieel. Het succes van het nieuwe westerse initiatief van Capcom berustte op één experiment: Dmc duivel mag huilen .
Geholpen door Ninja Theory, Dmc duivel mag huilen was een poging om de lang geliefde actiegameserie opnieuw op te starten, maar het is een twistpunt geworden voor fans. De Devil May Cry serie had tien jaar lang grotendeels vastgehouden aan zijn wapens en combineerde snelle, stijlvolle gevechten met een filmische presentatie die zichzelf nooit al te serieus nam. Het succes leidde ertoe dat veel andere ontwikkelingsstudio's dit voorbeeld volgden met games zoals Bayonetta , Metal Gear stijgt en meer verfijnen van de formule. Wat zou er mis kunnen gaan met zo'n innovatieve, experimentele en succesvolle serie onder de hoede van Ninja Theory?
Veel, zo blijkt. De DMC reboot was lang voor de release omgeven door controverses dankzij slechte PR, het negeren van feedback van fans en rapporten over slechte framerates. Na golven van controverse die uit alle hoeken van het spectrum kwamen, DMC: Devil May Cry vrijgegeven aan over het algemeen positief kritische ontvangst en verkocht ongeveer twee en een half miljoen exemplaren. Fans vonden de scherpere Dante nog steeds smakeloos in vergelijking met het origineel, en de controverses rond deze game leken jarenlang onophoudelijk, maar de vuren kalmeerden na verloop van tijd.
Dmc duivel mag huilen voelt tegenwoordig als water onder de brug. Capcom realiseerde zich dat dit niet de game was die fans wilden en maakte dat uiteindelijk goed met een heruitgave van de 'Definitive Edition' in 2015, die alle eerdere DLC en verbeterde framerates bevatte. Nog steeds, DMC als een franchise leek dood in het water, met Capcom zelfs terug naar de bron om te maken Devil May Cry 5 . Tijd is niet de vriendelijkste geweest voor de noodlottige Devil May Cry opnieuw opstarten, en om begrijpelijke redenen. Er gaat echter veel schuil onder de oppervlakte dat veel mensen destijds niet herkenden.
Elke doorgewinterde Devil May Cry fan weet dat DMC: Devil May Cry is een stuk eenvoudiger dan de vorige delen van de serie. Zelfs op de standaard 'normale' moeilijkheidsgraad zal de speler niet veel tegenkomen qua weerstand. Hoewel het spel aan de oppervlakte gemakkelijker is, bevat het verrassend veel variatie in gevechten. Vorige Devil May Cry games waren niet bang om spelers met nieuwe wapens te gooien, maar DMC: Devil May Cry vooruitstrevend was om het gebruik van deze wapens zo gemakkelijk mogelijk te maken. Door alle wapens toe te wijzen aan de D-pad op een controller, kon de speler op elk moment van gevecht wisselen met maximaal vijf melee- en afstandswapens, en met relatief gemak krankzinnige combo's aan elkaar rijgen. DMC: Devil May Cry 's wapen-sandbox lijkt in eerste instantie gemakkelijk te gebruiken (en dat kan het zeker zijn als je er niet over nadenkt), maar de rijkdom aan wapenupgrades en de enorme hoeveelheid beschikbare combo-strings maken het beheersen DMC 's wapen sandbox zwaar maar eerlijk.
diepe ellum ipa
Een geweldige wapensandbox betekent echter niets, tenzij er een leuke verscheidenheid aan vijanden is om ze op te gebruiken, en DMC: Devil May Cry heeft dat in groten getale. Velen spreken misschien slecht over de ontwerpen van vijanden, maar hun functionaliteit en variëteit zorgen ervoor dat de speler halsbrekende beslissingen moet nemen om de beste tools voor elke situatie te gebruiken. Naast leuke standaardvijanden, DMC De baasgevechten zijn ook gevarieerd, waarbij de speler wordt gevraagd om dezelfde hoeveelheid gevechtsvariatie te gebruiken in normale situaties, maar met extra filmische flair en een moeilijkere uitdaging. Geen enkele baas of reguliere gevechtsontmoeting voelt helemaal hetzelfde, wat een kracht is die veel actiegames nog steeds niet kunnen vastleggen, en dat is te danken aan de enorme hoeveelheid inhoud in de missie-naar-missie-structuur van de game.
Eerdere wedstrijden in de DMC serie kan bogen op een betere variëteit aan niveauontwerpen, maar Dmc duivel mag huilen geeft de speler tal van hulpmiddelen om het doorlopen van niveaus beter dan ooit te laten voelen. Met een lange reeks grijphaken, lossere sprongbedieningen en een glijfunctie, bewegend in de Devil May Cry reboot is ongetwijfeld de beste die de serie tot op de dag van vandaag heeft gezien. Het pure bewegingsgemak leidt tot een groter gevoel van ontdekking, waardoor geheime jacht minder vervelend aanvoelt dan eerdere delen in de serie.
Hoewel fans aan het eind van de dag kregen wat ze wilden met de geweldige Devil May Cry 5 , mag de reboot niet over het hoofd worden gezien door fans van actiegames. Het verhaal is rommelig, de toon is bitter en de personages zijn ronduit slecht, maar de gameplay schittert als een ruwe diamant. Gameplay is altijd koning op het gebied van videogames, en hoewel veel van de aspecten van gameplay in DMC: Devil May Cry zijn een puinhoop, dat zou mensen er niet van moeten weerhouden om dit nu vergeten juweeltje van een actiegame uit te proberen. Nu meer dan ooit, DMC: Devil May Cry is het spelen waard.
