Studio Ghibli laat charmante, hartverwarmende verhalen tot leven komen door middel van prachtige animaties. Deze films betoveren zowel kinderen als volwassenen, waardoor fans keer op keer willen terugkeren naar Hayao Miyazaki's legendarische werelden om het plot en de reis samen met de goed gestructureerde personages opnieuw te beleven.
Eén ding dat Miyazaki schijnbaar heeft geperfectioneerd, is een liefdesverhaal. Van Genezing tot Prinses Mononoke , Studio Ghibli heeft een breed scala aan gezonde films om je hart te raken. Het meest innemende aspect hiervan zijn echter niet de personages of de verbluffende animatie - het is Miyazaki's unieke interpretatie van liefde zelf. Dit is wat zijn verhalen onderscheidt van de meeste andere anime en films.
bud light bier beoordeling
Hayao Miyazaki's afbeelding van liefde

Hayao Miyazaki heeft een boeiende liefdestheorie, consequent weergegeven De animatiefilms van Studio Ghibli aan Miyazaki, liefde is een ervaring , iets externs dat mensen verandert en hen iets leert. In de meeste anime en films gaat liefde over het afweren van monsters om de prinses te krijgen, of de dikke kus of het moment van romantische liefde aan het einde van het verhaal. Het gaat erom jezelf te bewijzen en je liefde voor een ander te bewijzen met grote gebaren en overdreven stijlfiguren.
In Ghibli films, maar liefde is hier precies het tegenovergestelde van: het is een ontmoeting of een gebeurtenis. Personages in de films van Miyazaki worden niet verliefd omdat ze verliefd zijn; ze doen dit omdat ze iets over zichzelf leren gezien door de ogen van de ander. Personages kunnen hun dagelijkse leven doormaken, en dan overkomt de liefde hen gewoon. Het is zowel extern als intern.
o missie pale ale
Prins Ashitaka en prinses Mononoke

Een perfect voorbeeld van dit soort liefde is te zien binnen Prinses Mononoke 's Ashitaka en Sano . Ashitaka vindt onverwacht San, die anders is dan alle anderen die hij ooit heeft gezien. Hij wordt meteen betoverd als hun paden blijven botsen. San veracht Ashitaka in eerste instantie, vanwege zijn menselijke neigingen en haar perceptie van de mensheid die verblind is door woede.
San is vervuld van een diepe haat jegens het menselijk ras en kan hen niet vergeven dat ze het bos waarin zij en haar wolvenfamilie leven hebben vernietigd. Maar nadat ze Ashitaka heeft ontmoet, leert San hoe te zien met ogen die niet vertroebeld zijn door haat, en hoewel ze dat niet kan vergeef alle mensen, ze erkent dat haar perceptie gebrekkig was voordat ze Ashitaka ontmoette. Er zit geen romantisch gebaar in Prinses Mononoke -- niet eens een kus gedeeld tussen het paar -- maar het publiek kan nog steeds de liefde tussen hen voelen. De liefde van San en Ashitaka veranderde en ontwikkelde hen beiden, en hielp hen iets over zichzelf te leren zoals dat door de ander werd gezien.
dragon ball super na machtstoernooi
Huil Pendragon en Sophie Hatter

Howl's Moving Castle 's Howl en Sophie zijn misschien wel het meest iconische Studio Ghibli-paar, volgens het gezonde verhaal van Sophie, de toegewijde hoedenmaker. Ze voelde dat het haar verantwoordelijkheid was om de hoedenwinkel van haar overleden vader te runnen en was altijd bang om haar eigen hart te volgen. Sophie was terughoudend om liefde te accepteren, en haar lage zelfvertrouwen weerhield haar ervan er zelfs maar naar te streven. Een vloek op haar gelegd -- waardoor ze eruitzag als een oudere vrouw -- hielp Sophie absoluut niet dichter bij eigenliefde te komen.
Toen Sophie echter de tovenaar Howl Pendragon ontmoette, werd ze (met tegenzin) verliefd. Howl leerde Sophie dat uiterlijk er niet toe doet, en hoe hij zijn genegenheid moet accepteren. Hij bracht zijn hele leven door met het zoeken naar Sophie nadat hij als kind vervloekt was - een gebeurtenis die ontbrandde zijn liefde voor haar - en niets zou hem tegenhouden. Sophie's uiterlijk fluctueerde gedurende de hele film en liet zien dat ze langzaam leerde hoe ze haar uiterlijk moest accepteren terwijl ze werd begeleid door Howl. Uiteindelijk verbrak haar vermogen om zichzelf te zien zoals Howl doet beide vloeken, waardoor het paar bevrijd werd door elkaars externe acties.
De liefdesbelangen binnen Studio Ghibli zijn meestal niet van deze wereld, en dat is… wat maakt ze zo boeiend naar het publiek. Liefde is de les die je samen met iemand leert, niet iets dat door iemand anders kan worden bewezen of gezien. Liefde zien als een werkwoord, of een actie, in plaats van een gevoel, is een verfrissende kijk die bijdraagt aan het escapisme van Miyazaki's films.