Het moderne Switch-tijdperk Nintendo staat om talloze redenen in schril contrast met vroegere bedrijfstijdperken. Misschien is een van de sterkste voorbeelden van deze verschuiving de Mythopie remake, een spel dat ongebonden aanvoelt in de tijd. In veel opzichten is het een krachtige herinnering aan het Satoru Iwata-tijdperk. Hoewel de originele Nintendo 3DS-versie werd uitgebracht toen dat hoofdstuk al was afgesloten, was deze gebaseerd op ontwerpfilosofieën die op hun beurt de Blue Ocean-successen van Nintendo hadden beïnvloed.
Als zodanig is het vreemd en tegenstrijdig dat deze thema's en motieven in 2021 opnieuw verschijnen. Het is zowel een melancholische herinnering aan een tijd die grotendeels voorbij is, maar het is ook een signaal van hoe ver het bedrijf is gegaan. Dit concept van herinnering en nostalgie begint natuurlijk bij de Mii-personages zelf. Er is waarschijnlijk geen duidelijkere mascotte voor die Nintendo-filosofie van de zevende en achtste generatie dan de Mii-personages.
Mythopie zet ze op de voorgrond op een manier die vandaag beslist vreemd aanvoelt. Zelfs in 2017 hadden Mii-personages nog een thuis op 3DS, maar de Switch had grotendeels de deur dichtgedaan. Spelen Mythopie op Switch is dan bijzonder, aangezien de eenvoudige handeling van het maken van Mii nu verschillende menu's diep in de systeeminstellingen is begraven. De Mii-personages hebben duidelijk een lange weg afgelegd om terug te keren naar hun spotlight op Switch. Die reis is het echter waard, omdat ze zo vol leven zijn. De gekke make-upfunctie terzijde, de ruwste vorm van de avatars heeft zoveel cultureel gewicht.
Iedereen herinnert zich de nieuwigheid van het maken van hun eerste Mii. Degenen binnen de gemeenschap herinneren zich echter alles wat met dat proces te maken had. Mii-personages waren synoniem met het leiderschap van Nintendo. Satoru Iwata, Shigeru Miyamoto, Reggie Fils-Aimé -- hun Mii-personages waren net zo iconisch als ze waren. Op persoonlijk vlak was het Mii-personage van een speler het boegbeeld van hun Nintendo-identiteit en -ervaring. Het belang van deze karakters wordt opnieuw hersteld in Mythopie .
De wild schrijven en persoonlijkheid van het spel benadrukt verder de Mii-personages en onderstreept hun banden met een andere Nintendo. Het bedrijf was vroeger zo grillig. Die eigenzinnigheid houdt nog steeds aan en Nintendo blijft toegewijd aan plezier. Het ethos dat een man als Satoru Iwata naar Nintendo bracht, kan echter niet worden geëvenaard. Mythopie herinnert de speler daaraan. De creatieve gekkigheid in de game loopt parallel met Nintendo's eigen creatieve gekkigheid tijdens die twee consolegeneraties.
Deze filosofie strekt zich uit tot: Mythopie het spel. Het voelt zo Blue Ocean. Dat wil zeggen, ontworpen voor een meer casual publiek. Causaal is hier geen pejoratief. In plaats daarvan betekent het Nintendo's vermogen om onderbediende markten te bedienen door creatief te denken. Die ontwerpfilosofie voor hardware en software was zo lucratief voor het bedrijf en voor de speler was het opnieuw grillig. De eigenzinnige gameplay-systemen van Mythopie herover die geest door middel van RPG-lite-mechanica en sim-elementen die voortbouwen op Tomodachi Leven .
Misschien wel de meest herkenbare knipoog naar dat tijdperk is: Mythopie 's aanhoudende schermen die de speler eraan herinneren om pauzes te nemen. Deze zijn natuurlijk misschien wel het meest iconisch vanwege Wii Sports, wat opnieuw een teken is van een erfenis die Mythopie draagt op zijn mouw. Daarom is de game anno 2021 zo bijzonder. It viert de erfenis van Nintendo vanuit een meer filosofisch standpunt, naast zijn amiibo-ondersteuning het vieren van de esthetiek. Vooral voor enthousiaste Nintendo-fans van het Wii-tijdperk, Mythopie is een tijdcapsule.
Natuurlijk is hier een stilzwijgende ironie in het spel. In een tijdperk waarin Nintendo consequent is bekritiseerd voor overladen en omdat het te afhankelijk is van gerecyclede inhoud, is het een aantoonbaar te dure 3DS-remake die een creatief en grillig Nintendo-verleden oproept. Dat kan echter de enige manier zijn om meer in deze concepten te komen. Hoe ingewikkeld dit idee ook is om met elkaar te verzoenen, Nintendo's echt originele Switch-games verwijzen hier niet rechtstreeks naar het Blue Ocean-tijdperk.
In plaats daarvan vindt de moderne Nintendo een samensmelting van filosofieën en strategieën die elkaar kruisen op een punt dat zakelijke en creatieve ambities in evenwicht brengt. Er zit een GameCube in de Switch, er is een Wii in de Switch en er is ook iets echt nieuws hier. Dit is waarschijnlijk ten goede, aangezien een strikte naleving van de Blue Ocean resulteerde in een financieel ongezonde Nintendo. Want hoe winstgevend de Wii in het begin ook was, zijn steile opkomst werd geconfronteerd met een steile val die de Wii U gedoemde en beschadigde relaties die Switch moest herstellen.
Dat gezegd hebbende, het Wii-tijdperk van Nintendo is nog steeds zo bijzonder. Puur vanuit het standpunt van een speler die zich bezighoudt met de Nintendo-ruimte, was die periode heerlijk. Als zodanig mag het niet worden vergeten. Het moet worden onthouden, en games zoals Mythopie onthoud het goed. Ongeacht de impliciete tegenstellingen, Mythopie 's vermogen om deze periode in de geschiedenis van Nintendo te herinneren, maakt het een van de meest opmerkelijke titels van het jaar tot nu toe.
