De prinsessenbruid is een geweldige film, misschien wel een van de beste ooit geschreven -- maar het boek is beter. Dat is misschien een controversiële bewering, maar als je het boek eenmaal hebt gelezen, is het de voor de hand liggende waarheid. Laten we uitleggen waarom, door de film en het boek naast elkaar te vergelijken om erachter te komen wat er anders is en waarom die verschillen ertoe doen.
De Prinses Bruid (1987)
De prinsessenbruid is een vrij eenvoudige film. Het is een romantisch fantasieverhaal dat zich afspeelt in het fictieve koninkrijk Florin, waar Westley, een boerenknecht die piraat is geworden, zijn liefdesbelang, Buttercup, moet terugwinnen van de kwaadaardige prins Humperdinck. Hij doet dit met de hulp van Inigo Montoya, een Spaanse zwaardvechter op een zoektocht om zijn vader te wreken, en Fezzik, een eenvoudige maar sympathieke reus. Het heeft pittige dialogen en geweldig acteerwerk, maar wat maakt het echt uit De prinsessenbruid apart is het framing-apparaat - dat van een oude man die het verhaal voorleest aan zijn zieke kleinzoon. Het kind is aanvankelijk ongeïnteresseerd, maar komt uiteindelijk rond op het boek en is helemaal in de ban van het einde.
Dit 'meta'-aspect van de film laat het spelen met het verhaal. De verteller is geen gezichtsloze, karakterloze stem, maar een echt eigen personage. Het creëert een van de beste regels van de film ('Ze wordt op dit moment niet opgegeten door eels.') en zorgt voor slimme uitsnijdingen tijdens belangrijke momenten, waardoor de spanning wordt weggenomen en een nieuwe dimensie aan de film wordt toegevoegd. Het maakt van een simpele fantasiefilm een verhaal over het vertellen van verhalen en de kracht die het heeft.
Het boek doet dit echter beter.
De Prinses Bruid (1973)
De prinsessenbruid boek is verwarrend, en met opzet. Het begint met een gedeeltelijk fictief verslag van de auteur van de roman, William Goldman. Allereerst beweert hij dat De prinsessenbruid is een andere roman, één voor S. Morgenstein (een verzonnen personage). Hij beweert dat zijn vader uit Florin komt (hetzelfde fictieve land waarin het boek zich afspeelt) en hem het verhaal voorlas toen hij jonger was en ziek in bed lag. Deze lezingen hebben zijn liefde voor boeken aangestoken, wat er uiteindelijk toe leidde dat hij een romanschrijver werd.
fremont bourbon barrel aged dark star
Goldman probeert vervolgens op zijn tiende verjaardag een exemplaar voor zijn zoon te bemachtigen, waarbij hij veel moeite doet en honderden dollars uitgeeft om dit uiteindelijk te doen. Alleen vindt zijn zoon het niet leuk. Hij kan het tweede hoofdstuk niet eens afmaken. Goldman is hierdoor in de war en woedend, totdat hij daadwerkelijk een exemplaar van het boek pakt en zich realiseert dat het vreselijk somber is, met lange, saaie verhalen over koninklijke geslachten en de geschiedenis van Florin. Toen zijn vader het als kind hardop aan Goldman voorlas, verkortte hij het drastisch en las hij alleen de delen voor die opwindend zouden zijn voor een tienjarige jongen. En dus probeert Goldman het boek in te korten, en laat alleen 'de goede delen' achter.
Het is een goede achtste van de weg in het boek totdat het eigenlijke verhaal van Westley en Buttercup begint. Vanaf daar gaat het min of meer snel met de film, behalve wanneer Goldman tussenkomt (meestal aan het einde van een hoofdstuk) met zijn eigen redenen om een deel van het verhaal of een ander deel te knippen, en dan later commentaar te geven op waarom hij vindt dat bepaalde delen van de roman belangrijk zijn. Het is in zekere zin Goldmans hervertelling van hetzelfde verhaal dat zijn vader hem voorlas, een verhaal dat duidelijk heel vormend voor hem was als jong kind.
Dat is wat de film verliest. Natuurlijk, het heeft het raamvertelling van een ouderfiguur die een ziek kind voorleest, waardoor het enkele van dezelfde regels uit het boek kan behouden, het verliest de dimensie van een vader die zorgvuldig een saai en realistisch boek in een zijn zoon zou enthousiast zijn om te lezen. Het verliest de hectische energie van Goldman die wanhopig probeert het verhaal van zijn jeugd terug te krijgen en het door te geven aan toekomstige generaties, inclusief zijn eigen zoon met wie hij moeite heeft om contact te maken.
Er zijn dingen die de film beter doet dan het boek. Het doet het eerlijk gezegd beter met actiescènes -- Inigo's laatste duel met graaf Rugen en zijn eerste duel met Westley zijn veel boeiender op het witte doek. Het verwijdert enkele van de meer verwarrende aspecten van het boek, waaronder een absurde hoeveelheid tijdwaarneming in Westley's laatste confrontatie met Humperdinck, en houdt de opwinding vast door heen en weer te gaan tussen Westley's achtervolging van Buttercup en Humperdincks achtervolging van Westley. Het verliest echter het belangrijkste aspect van wat het boek tot een absolute schat maakt. Dus wie heeft hier schuld aan? Welke Hollywood-hack heeft het meest interessante deel van het boek weggelaten? Oh het is...
William Goldman
Ja, dat klopt. William Goldman schreef niet alleen het boek, maar ook het scenario van de film. Dat is eigenlijk logisch, aangezien Goldman niet alleen romanschrijver van beroep was, maar ook scenarioschrijver, vooral bekend om zijn Butch Cassidy en de Sundance Kid . Het is logisch dat Goldman het metaverhaal uit het boek heeft geschrapt, omdat het zo duidelijk is verbonden met het idee dat het een boek , een verkorte versie van de originele (fictieve) tekst van S. Morgenstein. Het is duidelijk dat Goldman niet dacht dat het goed zou vertalen naar het grote scherm, en het is moeilijk om te twijfelen aan de maker van zo'n duizelingwekkend slim verhaal wanneer hij die keuze maakt. Hoewel het boek nog steeds een diepgang heeft die de film niet kan evenaren, is het moeilijk om de film de schuld te geven van het zijn, nou ja, een film.
Dus terwijl De prinsessenbruid (het boek) is beter dan De prinsessenbruid (de film), is de film nog steeds de moeite van het bekijken waard. Het wordt nu gestreamd op Disney+, dus als je het nog niet hebt gezien, zou je dat moeten doen - maar lees eerst het boek.
