Het centrale uitgangspunt van schrijver-regisseur Sophie Barthes' De Pod-generatie is iets dat misschien alleen een achtergronddetail is in een andere sciencefictionfilm: op een onbepaald tijdstip in de toekomst hebben mensen de mogelijkheid om baby's te dragen in kunstmatige baarmoeders, ook wel 'pods' genoemd, in plaats van zwanger te zijn en de baby te baren natuurlijke manier. Er is potentieel om te onderzoeken hoe die optie de samenleving kan beïnvloeden, met name de genderdynamiek en het machtsevenwicht in relaties, maar Barthes maakt er opmerkelijk weinig van, ondanks dat bijna de hele film van 110 minuten rond dat ene idee draait.
CBR-VIDEO VAN DE DAG SCROLL OM DOOR TE GAAN MET INHOUD
Eenmaal De Pod-generatie vestigt het bestaan van het Womb Center en de interesse van carrièregerichte hoofdpersoon Rachel ( Emilia Clarke ) bij het gebruik van de diensten van het bedrijf, gaat het verhaal niet veel verder of biedt het geen verrassingen. Rachel heeft een vaag gedefinieerde baan bij een vaag gedefinieerde bedrijfsmonoliet met een griezelig innemende CEO (Jean-Marc Barr) die lijkt op die van Amazon. Jef Bezos . Ze heeft een promotie aangeboden met de verhulde dreiging dat deze wordt ingetrokken als ze vrij neemt om een kind te krijgen, dus wendt ze zich tot het Womb Center, waarbij de kosten worden gesubsidieerd door haar baan.
Als de belangrijkste kostwinner in haar huishouden lijkt Rachel erop gebrand haar zwangerschap uit te besteden en het stichten van een gezin efficiënter te maken, maar haar man Alvy ( Chiwetel Ejiofor ) is een beetje een technofoob, wiens taak als botanieprofessor erin bestaat studenten kennis te laten maken met de nu zeldzame ervaring van echte planten en vruchten. De Pod-generatie creëert een simplistische dichotomie van deze twee benaderingen in een wereld waar 'natuurpods' en hologrammen de plaats hebben ingenomen van de werkelijke natuur, en Alvy's studenten zijn bang om een vrucht te eten die aan een echte boom groeide.
Alvy is aanvankelijk resistent tegen het gebruik van het Womb Center, maar De Pod-generatie gaat niet over een schisma in het huwelijk van het paar, veroorzaakt door hun uiteenlopende opvattingen over natuurlijke zwangerschap. Rachel en Alvy hebben kleine meningsverschillen, maar communiceren uiteindelijk goed en houden duidelijk van elkaar, en hoewel het verfrissend is om zo'n gezonde relatie te zien in een dystopische sciencefictionfilm, berooft het De Pod-generatie van een centrale bron van conflict. Zelfs potentieel vijandige krachten van buitenaf, zoals Rachels baan en het baarmoedercentrum zelf, vormen slechts kleine obstakels voor de uiteindelijke vervulling van Rachel en Alvy als ouders.
Rosalie Craig is amusant neerbuigend als het hoofd van het Womb Center, hoewel haar hatelijke houding niet helemaal logisch is in de context van het verhaal. Ze lijkt alle klanten van het Centrum met minachting te beschouwen, wat zorgt voor enkele grappige vernederingen, maar ook De Pod-generatie 's wereldopbouw lijkt wankel. Er zijn verwijzingen naar schijnbare bedrijfsprivatisering, waaronder het einde van overheidsfinanciering voor onderwijs, maar Barthes houdt die details vaag, net zoals het doel van het bedrijf waarvoor Rachel werkt. De Pod-generatie is geen film over personages die in opstand komen tegen een totalitaire samenleving, en natuurlijke zwangerschappen zijn duidelijk noch verboden noch ongewoon.
Dat maakt de centrale metafoor van De Pod-generatie een beetje verward, en de weerklank in de film van Alvy's negatieve houding ten opzichte van het baarmoedercentrum zou kunnen worden gelezen als kritisch over alternatieve manieren om ouder te worden in de echte wereld, waaronder draagmoederschap, IVF en adoptie. Barthes lijkt geen duidelijk idee te hebben van de boodschap die ze uitstuurt, en een korte late filmscène van demonstranten buiten het Womb Center draagt alleen maar bij aan de verwarring. Alvy en Rachel uiten zelfs hun onzekerheid over de vraag of pod-zwangerschappen door feministen worden gesteund of aan de kaak worden gesteld.
De Pod-generatie slaagt beter als een karaktergedreven drama dan een ideegedreven sci-fi. Clarke en Ejiofor hebben een ontspannen chemie als een comfortabel stel dat al lang met onrust in hun leven te maken heeft. Barthes' vorige sciencefictionfilm uit 2009 Koude zielen , was meer komisch en absurdistisch, maar De Pod-generatie is zelden grappig en speelt zelfs de meest bizarre ideeën relatief rechtlijnig. Nu menselijke psychologen schijnbaar achterhaald zijn, ziet Rachel een AI-therapeut die wordt voorgesteld als een griezelige gigantische oogbal omgeven door afbeeldingen van bloemen en planten, maar de film behandelt dit als eenvoudig en normaal. Elke humor is zo droog dat hij niet te onderscheiden is.
Als De Pod-generatie gaat verder, keert Barthes terug naar dezelfde thema's, waaronder Rachels dromen om fysiek zwanger te zijn en Alvy's vergeefse pogingen om mensen de natuur te laten waarderen - op een gegeven moment instrueerde hij zijn studenten in letterlijk boomknuffelen. In plaats van te bouwen aan een climaxconfrontatie, De Pod-generatie verdwijnt in saaie zoetheid.
Barthes biedt een opvallend vormgegeven toekomstige wereld met contrasten tussen antiseptische bedrijfsruimten en aardse natuurgebieden, maar De Pod-generatie Het vertellen van verhalen is nooit zo overtuigend als het gevoel voor design. Films zoals Gattaca , code 46, en de recente Daarna hebben soortgelijke thema's op slimmere, emotioneel boeiendere manieren aangepakt. De Pod-generatie is net zo flauw als de inerte, beigekleurige eieren waarop de hoofdpersonages vertrouwen om hun kind zwanger te maken.
The Pod Generation is vanaf vrijdag 11 augustus te zien in geselecteerde bioscopen.
