Na de release van Jaar van de Draak in 2000 ging Insomniac Games verder van Spyro de draak. Universal was officieel eigenaar van het IP , en Insomniac koos ervoor om de kleine paarse draak die ze hadden gecreëerd achter zich te laten om nieuwe creatieve inspanningen na te streven. Het team zou de geliefde produceren Ratchet & Clank serie met Sony, en Spyro's toekomst bleef in de lucht hangen.
Goliath-moordenaar omverwerpen
enthousiast om doorgaan met produceren Spyro spellen, Universal zou doorgaan zonder Insomniac. Het was tijd voor Spyro om zijn weg vinden naar de volgende generatie consoles en dat hij voor het eerst op niet-Sony-thuisconsoles verschijnt. Het resulterende spel was Betreed de Libelle, een naam die een rilling over de rug van elke fan van de serie doet lopen. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
Universele ontwikkelingstaken voor deze nieuwe Spyro titel van een paar vrij nieuwe ontwikkelingsstudio's: Check Six Studios en Equinoxe Digital Entertainment. Universal was erg betrokken bij de productie van de game en veranderde veel van de oorspronkelijke visie van het team in iets heel anders. Universal's inmenging vereiste dat het project een maand na de productie volledig opnieuw zou worden opgestart, wat de toon zette voor het soort ontwikkelingsproces dat zou plaatsvinden. Bijna elk element van de oorspronkelijke ontwerpdocumenten van de game zou worden gesloopt en vervangen. De game zou de oorspronkelijk beloofde releasedatum van 2001 missen, waarschijnlijk als gevolg van de constante veranderingen en toevoegingen waar Universal om vroeg en concurrerende visies van zowel Check Six als Equinoxe.
De teams van Check Six en Equinoxe begonnen onder uitstekende voorwaarden aan het project, enthousiast om aan zo'n populaire franchise te gaan werken. Maar uiteindelijk zou het management van het team elkaar wantrouwen, wat uiteraard tot nog meer ontwikkelingsproblemen zou leiden. De twee studio's moesten nauw samenwerken om de game op tijd af te krijgen. Hoewel Universal vaak ingrijpende wijzigingen en herzieningen van het project oplegt, zou het de twee teams niet de extra tijd of mankracht geven die nodig is om ze te voltooien. Deze nogal stressvolle werkomgeving zou zijn tol gaan eisen van het personeel in de studio's.
Er was veel meer werk nodig dan verwacht door de mandaten van Universal, en de toekomst van het spel begon er somber uit te zien. Omdat ze geen redelijke manier zagen om het project op tijd af te ronden, begonnen veel medewerkers van beide studio's te vertrekken. In een nu privé YouTube-documentaire over de ontwikkeling van de game zouden medewerkers beweren dat dit aantal ontslagen steeds groter werd toen de overgebleven werknemers gedwongen werden tot langere crisisperioden en zelfs onbetaalde diensten draaiden. De ontwikkeling werd zo moeilijk en de twee studio's stonden zo op gespannen voet dat de productie op een gegeven moment helemaal dood werd verklaard, met een medewerker, Warren Davis, moeten bemiddelen tussen de twee bedrijfshoofden totdat ze ermee instemden de ontwikkeling voort te zetten.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het spel meer dan vijfentwintig niveaus zou hebben en de terugkeer van Gnasty Gnorc en Ripto zou bevatten zoals geplaagd aan het einde van Jaar van de Draak. Onder de gegeven omstandigheden kon het team dit oorspronkelijke doel niet bereiken. De laatste game zou slechts acht niveaus bevatten en een teleurstellend eindbaasgevecht tegen Ripto, waarbij Gnasty Gnorc volledig uit het spel werd verwijderd. De laatste baasstrijd is toegankelijk via een glitch seconden na het starten van een nieuw spel en heeft geleid tot een aantal nogal beruchte snelheidsrecords. Het feit dat de game überhaupt in een enigszins speelbare staat kon worden uitgebracht, was eerlijk gezegd een wonder.
De uiteindelijke game heeft last van zeer merkbare framerate-problemen, talloze grafische en gameplay-glitches en ongelooflijk onaantrekkelijke graphics. Het team wilde een game maken met ongelooflijk korte laadtijden, maar het uiteindelijke product kan in de Playstation 2-versie meer dan veertig seconden nodig hebben om tussen gebieden te bewegen. Stewart Copeland, voormalig drummer van The Police en componist van de iconische soundtrack van het origineel Spyro trilogie, zou terugkeren om aan te werken Betreed de Libelle. Dit zou Copeland's laatste soundtrack voor de serie zijn, eraan herinnerend dat hij het gevoel had dat hij en Universal 'niet meer op dezelfde lijn zaten' na het zien van marketingmateriaal voor de game dat hij niet kon herkennen als Spyro.
Betreed de libelle was een enorme teleurstelling voor iedereen. Noch Check Six, noch Equinoxe zouden de game overleven en hun deuren sluiten kort na de release van de titel in 2002. In 2019 werd een cheatcode ontdekt om toegang te krijgen tot de geheime credits van de game. Deze credits bevatten de namen van talloze medewerkers die aan de game hebben gewerkt, maar die in de uiteindelijke release helemaal niet werden genoemd omdat ze, heel begrijpelijk, besloten het project te verlaten. Ondanks bijdragen aan Betreed de libelle gedurende een lange periode voor hun vertrek werden ergens besluiten genomen om het bewijs van hun bijdragen te wissen. Misschien vat dit nogal deprimerende feit het beste samen Betreed de Dragonfly's ontwikkeling - een van wrok en conflict tussen ontwikkelaars en uitgevers.
